مقايسه تاثير 8 هفته تمرينات ريباندتراپي و تمرينات عصبي عضلاني واكنشي برتعادل، حس عمقي، قدرت و دامنه حركتي مفصل مچ پاي فوتباليست هاي داراي بي ثباتي مچ پا

زمينه وهدف: فوتبال درزمره ي پر برخورد ترين ورزش هاي دنيا است دراين ورزش مچ پا آسيب پذيرترين عضو به حساب مي آيد، با تمرينات ورزشي ميتوان هم ازآسيب جلوگيري كرد و هم باعث بهبود پس ازآسيب شد. بنابراين هدف كلي پژوهش حاضر مقايسه تاثير 8 هفته تمرينات ريباندتراپي با تمرينات عصبي عضلاني واكنشي بر تعادل، حس عمقي، قدرت و دامنه حركتي مفصل مچ پاي فوتباليست هاي مرد داراي بي ثباتي عملكردي بود. روش تحقيق: مطالعه حاضر از نوع تحقيقات نيمه تجربي با طرح پيش آزمون- پس آزمون مي¬باشد كه شامل دو گروه تجربي تمرينات ريباندتراپي و تمرينات عصبي عضلاني واكنشي (RNT) و يك گروه كنترل بود. جامعه آماري اين تحقيق شامل مردان فوتباليست نخبه مبتلا به ناپايداري عملكردي مچ پا در باشگاه¬هاي اصفهان بود. نمونه اين تحقيق نيز شامل 45 نفر آزمودني از ميان جامعه آماري بود كه به صورت در دسترس و با توجه به معيارهاي ورود و خروج از تحقيق، انتخاب گرديدند و به صورت تصادفي در سه گروه كنترل، تجربي 1 (تمرينات ريباندتراپي) و تجربي 2 (تمرينات عصبي عضلاني واكنشي (RNT) تقسيم ¬بندي شدند. درابتدا متغيرهاي تعادل ايستا، تعادل پويا با استفاده ازدستگاه فوت اسكن و حس عمقي، قدرت عضلاني مچ پا و دامنه حركتي مفصل مچ پاي آزمودني ها توسط دستگاه بايودكس به عنوان پيش آزمون اندازه گيري شد. از نسخه فارسي پرسشنامه بي ثباتي مچ پاي كامبرلند CAIT) ) جهت ارزيابي بي ثباتي مچ پا استفاده شد. سپس به منظور انجام تحقيق گروه¬هاي تمريني 1 و 2 به ترتيب 8 هفته تمرينات ريباندتراپي و تمرينات عصبي عضلاني واكنشي(RNT) را تحت نظارت متخصصين فيزيوتراپي و محقق در قالب 3 جلسه در هفته و هر جلسه يك ساعت و نيم طي 24جلسه انجام دادند. سپس كليه آزمون ها به عنوان پس آزمون تكرار شد. براي تجزيه و تحليل داده ها از آمار توصيفي و آمار استنباطي تحليل كو واريانس استفاده شد P <‎0/05)). يافته ها: يافته هاي تحقيق نشان داد كه تفاوت معني داري در ميزان تعادل ايستا (P=0/001)، تعادل پويا (P=0/001)، حس عمقي (P=0/001) و قدرت (P=0/001) وجود دارد ولي در دامنه حركتي (P=0/655) تفاوت معني دارنبود. همچنين آزمون تعقيبي بونفروني نشان داد كه تفاوت معني داري در ميزان تعادل ايستا در گروه تمرينات ريباندتراپي با گروه تمرينات عصبي عضلاني واكنشي (P=0/001)، ميزان تعادل پويا در گروه ريباندتراپي با گروه تمرينات عصبي عضلاني واكنشي(P=0/001)، ميزان حس عمقي هرسه زاويه در گروه تمرينات ريباندتراپي با گروه تمرينات عصبي عضلاني واكنشي(P=0/001) و ميزان قدرت در هر دو درجه در گروه تمرينات ريباندتراپي با گروه تمرينات عصبي عضلاني واكنشي (P=0/001) وجودداشت. نتيجه گيري: نتايج تحليل ها نشان داد كه هر دو نوع تمرين ريباندتراپي و تمرينات عصبي عضلاني واكنشي در بهبود تعادل ايستا و پويا و همچنين حس عمقي مچ پاي ورزشكاران مؤثر بوده اند، اما در مقايسه روش هاي درماني در بهبود تعادل ايستا و حس عمقي، تمرينات عصبي عضلاني واكنشي مؤثر تر بودند. در بهبود تعادل پويا روش تمريني ريباند تراپي مؤثر تر عمل كرده است. نتايج هم چنين نشان داد در بهبود قدرت مچ پا تنها تمرينات ريباند تراپي مؤثر بوده و تمرينات عصبي عضلاني واكنشي اثربخش نبوده است و در بهبود دامنه حركتي مچ پا هيچ يك ازتمرينات ريباند تراپي و تمرينات عصبي عضلاني واكنشي مؤثر نبوده اند.

rebound therapy exercises , reactive neuromuscular exercises , static balance , dynamic balance , proprioception , ankle range of motion

Comparison of the effects of eight weeks of rebound therapy training an‎d reactive neuromuscular training on balance, proprioception, strength an‎d range of motion of the ankle joint of soccer players with functional ankle instability.

آسيب شناسي و حركات اصلاحي

Background an‎d purpose: Football is one of the most impactful sports in the world. In this sport, the ankle is considered the most vulnerable part. With sports exercises, you can both prevent injury an‎d improve after injury. Therefore, the general aim of the present study was to compare the effect of 8 weeks of rebound therapy exercises with reactive neuromuscular exercises on balance, proprioception, strength an‎d range of motion of the ankle joint of male soccer players with functional instability. Research method: The present study is a semi-experimental type of research with a pre-test-post-test design, which included two experimental groups of rebound therapy exercises an‎d reactive neuromuscular exercises (RNT) an‎d a control group. The statistical population of this research included male elite soccer players with functional ankle instability in Isfahan clubs. The sample of this research included 45 subjects from among the statistical population who were selec‎ted as available an‎d according to the criteria for entering an‎d exiting the research an‎d were ran‎domly divided into three control groups, experimental 1 (rebound therapy exercises) an‎d experimental 2 ( Reactive neuromuscular exercises ) (RNT) were divided. At first, variables of static balance, dynamic balance using a foot scan device an‎d proprioception, ankle muscle strength an‎d range of motion of the subjectsʹ ankle joint were measured by the Biodex device as a pre-test. The Persian version of the Cumberlan‎d Ankle Instability Questionnaire (CAIT) was used to eva‎luate ankle instability. Then, in order to carry out the research, training groups 1 an‎d 2, respectively, performed rebound therapy exercises an‎d reactive neuromuscular exercises (RNT) for 8 weeks under the supervision of physiotherapists an‎d researchers in the form of 3 sessions per week, each session lasting an hour an‎d a half for 24 sessions. . Then all the tests were repeated as a post-test. Descriptive statistics an‎d inferential statistics of covariance analysis were used to analyze the data (P <‎ 0.05). Findings: The research findings showed that there is a significant difference in the amount of static balance (P=0.001), dynamic balance (P=0.001), proprioception (P=0.001) an‎d strength (P=0.001). 001), but there was a significant difference in range of motion (P=0.655). Also, Bonferroniʹs post hoc test showed that there is a significant difference in the amount of static balance in the group of rebound therapy exercises with the group of reactive neuromuscular exercises (P=0.001), the amount of dynamic balance in the group of rebound therapy with the group of reactive neuromuscular exercises (P=0.001) ), the amount of proprioception of all three angles in the group of rebound therapy exercises with the group of reactive neuromuscular exercises (P=0.001) an‎d the level of strength in both degrees in the group of rebound therapy exercises with the group of reactive neuromuscular exercises (P=0.001). Conclusion: The results of the analysis showed that both types of rebound therapy exercises an‎d reactive neuromuscular exercises were effective in improving static an‎d dynamic balance as well as the proprioceptive sense of the ankles of the athletes, but when comparing the treatment methods in improving the static balance an‎d proprioceptive sense, Reactive neuromuscular exercises were more effective. Rebound therapy training method has been more effective in improving dynamic balance. The results also showed that only rebound therapy exercises were effective in improving ankle strength, an‎d reactive neuromuscular exercises were not effective, an‎d neither rebound therapy exercises nor reactive neuromuscular exercises were effective in improving ankle range of motion.

5