24402

FRE2 345

كارشناسي ارشد

زبان فرانسه

زبانهاي خارجي

1403/11/03

195 ص.

دكتر مژگان مهدوي زاده

دكتر محمد حسين اطرشي

وام‌واژه , گرته‌برداري , ترجمه‌شناسي , ترجمه هنر معاصر در فرانسه از مهشيد نونهالي , نظريه سبك‌شناسي تطبيقي ويني-داربلنت

در سال 1958، ويني و داربلنت در كتابي با عنوان سبك‌شناسي تطبيقي فرانسه و انگليسي: روش ترجمه ، رويكردي اصولي را براي تحليل و نقد ترجمه معرفي كردند. اين دو پژوهشگر فرانسوي در اين رويكرد، هفت تكنيك براي ترجمه در نظر گرفتند كه مترجمان مي‌توانند آگاهانه يا ناآگاهانه به كار بگيرند. اين هفت تكنيك، در دو دسته كلي ترجمه مستقيم و ترجمه غيرمستقيم طبقه‌بندي مي‌شوند. اين روش، كه به شكلي نظام‌مند فنون ترجمه را دسته‌بندي مي‌كند، ابزاري موثر براي ارزيابي و نقد ترجمه‌هاي مختلف به شمار مي‌آيد. در اين پژوهش نيز از همين الگو براي بررسي ترجمه فرانسوي به فارسي كتاب هنر معاصر در فرانسه نوشته كاترين ميه استفاده شده است، كه توسط مهشيد نونهالي ترجمه شده است. هدف اين تحقيق، شناسايي و بررسي انواع دو تكنيك از سه تكنيك ترجمه مستقيم يعني، وام‌واژه‌ها و گرته‌برداري‌هاي موجود در ترجمه فارسي و همچنين، تاثير اين تكنيك‌ها بر كيفيت و يكپارچگي متن ترجمه‌شده بوده است. اين پژوهش به اين سوالات اصلي پاسخ داده است: نخست، در اين ترجمه، چه نوع وام‌واژه‌ها و گرته‌برداري‌هايي به‌كار رفته‌اند؟ و دوم، استفاده از اين عناصر چگونه توانسته است بر كيفيت و رواني متن ترجمه‌شده تاثير بگذارد؟ گفتني است كه ما اطلاعاتي درباره آشنايي مترجم با نظريه سبك‌شناسي تطبيقي ويني و داربلنت به دست نياورديم. اين ارزيابي براي تاييد يا رد مهارت مترجم نبوده، بلكه براي سنجش كاربست اين نظريه‌، انجام شده است. نتايج پژوهش نشان داد كه مترجم از هر دو تكنيك وام‌واژه و گرته‌برداري به يك ميزان استفاده كرده است. بررسي‌ها همچنين به ما نشان دادند كه انواع وام‌واژه مستقيم و غيرمستقيم نيز تقريباً به يك اندازه به‌كار رفته‌اند و درمورد انواع گرته‌برداري نيز، گرته‌برداري معنايي بيشترين كاربرد را داشته ‌است. مترجم نيز، با وجود پيچيدگي‌هاي ساختاري و معنايي كتاب، توانسته بود ترجمه‌اي روان و با كيفيت ارائه دهد و مضمون مورد نظر نويسنده را با دقت به خواننده فارسي‌زبان منتقل كند. علاوه بر اين، ترجمه خانم نونهالي در حفظ امانت به متن اصلي تا حد زيادي موفق عمل كرده بود.

Emprunt , Calque , Traductologie , Traduction de Lʹart contemporain en France par Mahshid Nownahali , La théorie de stylistique comparée de Vinay-Darbelnet

Study of Borrowings and Layers in Contemporary art in France by Catherine Millet, translated by Mahshid Nownahali according to the comparative stylistics of Vinay-Darbelnet

زبان و ادبيات فرانسه و روسي

En 1958, Vinay et Darbelnet ont introduit une approche systématique pour l’analyse et la critique de la traduction dans leur ouvrage Stylistique comparée du français et de l’anglais: méthode de traduction. Ces deux chercheurs français ont proposé sept techniques de traduction que les traducteurs peuvent utiliser, consciemment ou inconsciemment. Ces techniques sont classées en deux catégories principales: la traduction directe et la traduction oblique. Cette méthode, qui organise de manière systématique les techniques de traduction, constitue un outil efficace pour évaluer et analyser différentes traductions. Dans cette étude, ce cadre théorique a été appliqué à l’examen de la traduction persane du livre L’art contemporain en France de Catherine Millet, traduit par Mahshid Nownahali. L’objectif de cette recherche était d’identifier et d’analyser deux techniques issues des trois méthodes de traduction directe, à savoir l’emprunt et le calque, présentes dans la traduction en persan. En outre, il s’agissait d’évaluer l’impact de ces techniques sur la qualité et la cohérence du texte traduit. Cette recherche visait à répondre à deux questions principales: premièrement, quels types d’emprunts et de calques ont été utilisés dans cette traduction? Deuxièmement, comment ces éléments ont-ils influencé la qualité et la fluidité du texte traduit? Il convient de noter qu’aucune information n’était disponible quant à la familiarité de la traductrice avec la théorie stylistique comparative de Vinay et Darbelnet. L’objectif de cette étude était de déterminer quels types de procédés d’emprunt et de calque avaient été employés dans cette traduction. L’évaluation n’avait pas pour but de confirmer ou de critiquer la compétence de la traductrice, mais plutôt d’évaluer l’application de ce cadre théorique. Les résultats ont montré que la traductrice a utilisé les techniques d’emprunt et de calque de manière équivalente. En outre, les emprunts directs et indirects ont été employés dans des proportions presque égales, tandis que parmi les types de calques, les calques sémantiques étaient les plus fréquents. L’analyse a également révélé que, malgré la complexité structurelle et sémantique du texte original, la traductrice a réussi à produire une traduction fluide et de haute qualité, transmettant avec précision le message de l’auteur aux lecteurs persanophones. En conséquence, l’interprétation des lecteurs du texte original et du texte traduit était presque identique. De plus, la traduction de Nownahali s’est avérée particulièrement réussie dans le maintien de la fidélité au texte source.

3